No problem, zei de vrouw op zeer innemende wijze. Ik vroeg haar of ik een adapter voor mijn computer kon bestellen. Over twee dagen heeft u hem, vertelde zij mij op zelfverzekerde toon. Toen ik na drie dagen nog niets gehoord had, belde ik haar opnieuw. No worries, het komt zeker morgen!! Al met al duurde dit een week en eindelijk heb ik mijn adapter. You see, I told you we can do it!! Uiteindelijk ben ik wel heel blij dat ik mijn laptopje weer kan gebruiken. Ik vind het plezierig om aan het eind van de dag c.q. dagen op mijn gemak een verhaal te schrijven. Ik heb minder inspiratie als ik in zo'n zweethok zit met een fan boven mijn hoofd, die mij steeds het gevoel geeft dat een helikopter aan het opstijgen is. Laat ik beginnen bij het begin en je onze belevenissen met je delen.Inmiddels zijn er vaste patronen in ons bestaan in Goa. De ochtenden beginnen nog steeds sluimerig en worden gevolgd door het schelle getoeter van de visman. Dan kijk ik van het balkon naar beneden en zie mannen en vrouwen hun werkzaamheden oppakken. Ik ben voortal geïmponeerd door de wijze waarop de vrouwen zich in hun kleurrijke kleding voortbewegen. Zij zweven, lichtvoetig, het bovenlijf stil en ogen die de wereld verkennen en weten wat er te koop is. Het is een prachtig gezicht, zo gracieus en elegant kunnen lopen over de zanderige wegen en paden. Het kaste systeem is nog steeds bepalend voor dit land, er duizenden lagen en verschillen tussen de verschillende kastes, met bijbehorende gewoonten en gedrag. Mensen uit de laagste kaste ( de onaanraakbaren) leven veelal op straat of platteland, onder dekzeil en met vaak het hele gezin. Nog altijd schrijnend om te zien en ik heb met zekere schroom, van afstand, een paar foto's van gemaakt. Iedere dag wordt je hier heen en weer geslingerd door de beelden die op je netvlies verschijnen. Lachwekkend, onroerend en vaak confronterend. Vooral op onze brommer tochtjes genieten, verbazen en irriteren wij ons. Gelukkig voeren genieten en verbazen de hoofdtoon. Ik zou willen dat ik ook de geuren aan jullie zou kunnen sturen, het land ruikt naar allerlei oliën en specerijen. De frisse ochtenden gaan langzaam over in klamme avonden. Het zilte van de zee is ook steeds aanwezig. In de foto's heb ik een serie beelden geplaatst die in beelden weergeven wat wij regelmatig op ons netvlies krijgen. Uiteraard veel mensen, hoewel de natuur ook zijn werk doet. Met respect en aandacht maak ik meestal contact en dan is het meestal prima als ik een foto maak. Brommeren is skiën op asfalt, je slalomt om koeien, honden, kippen, mensen en andere vervoermiddelen. Met name de koeien zijn steeds een uitdaging, ga ik er links, rechts langs, blijft de koe staan of komt hij plotseling in beweging. Koeien zijn hier een heilig dier, wordt zeer gerespecteerd en altijd met rust gelaten. Vooral de kleintjes zijn wispelturig en moeten nog oefenen om zich op het asfalt staande te houden. Meestal blijven zij op het midden van de weg staan, zodat iedereen er langs kan. Het blijven echter koeien, hoe heilig ze ook zijn, dom zijn ze ook. Ik ben inmiddels een volleerd `toeteraar`, als je iemand passeert toeter je eerst en ga er dan aan voorbij. Je begrijpt dat dit op drukke plekken een kakofonie aan geluid is. Bij thuiskomst vanavond was ons hondje verdwenen. Altijd als wij gaan zwemmen komt die kleine ( 4 weken jong) kwispelend naar ons toe en moeder, zwaar van de moedermelk, kijkt op afstand of het goed gaat. Bij navraag is het de gewoonte als een hond jongen heeft en ben je geïnteresseerd, dan neem je het hondje gewoon mee. Helaas miste moeders die kleine en blaffend en huilen als een wolf zocht zij haar kind. Ik heb nog wel verteld, dat die kleine niet terugkomt, maar volgens mij verstond zijn geen Nederlands. Zij bleef zoeken en met een weeïg gevoel gingen wij beiden naar boven en bleven een tijd stil voor ons uit zitten staren. De komende dagen gaan wij naar Old Goa voor cultuur en naar grote waterval voor de natuur. Daarover een volgende keer . So far so good en liefs van ons 'beidjes'