Heel even voelde ik een stille werveling van de lucht, ik voelde dat iemand naar mij keek. Ik draaide mij om en daar was Hemant. In stevige omhelzing begroeten wij elkaar en verbazingwekkend hoe in 1 seconde een tijdsverschil van 15 jaar wordt overbrugd. Als verlegen schooljongens stonden wij naar elkaar te kijken en mompelde steeds dat het goed was om elkaar weer te zien. Dat wij elkaar pas op de laatste dag van ons verblijf zagen, kwam doordat de vader van Raji ( een een goede vriend van Hemant en Mamta) plotseling was overleden en dat zij daar twee dagen waren geweest. Wij waren in zijn Mayur art galerie, een prachtig statig pand van 4 verdiepingen en zij wonen op de bovenste etage. Alles in het pand straalt schoonheid uit. Er zijn objecten waar mening museum jaloers op zou zijn en later hoorde wij dat er voor een bepaald object, een prachtig bewerkt houten paneel al 1 miljoen dollar was geboden. Dit is echter van Hemant zelf en behoort to zijn privé collectie. Hij was en is nog steeds een heel druk baasje, steeds ging de telefoon en ook moest hij nog even iemand te woord staan. Kijk rond en als er iets is wat je wil kopen, laat het weten en hij instrueerde de manager van de galerie, dat wij op alles 50% korting kregen. Voordat Hemant kwam hadden wij al geïnformeerd naar een prachtige houten Tibetaanse Boeddha sculptuur voor aan de muur en deze kostte 1200 euro. Hij is minimaal 200 jaar oud, zo niet nog ouder. Een prachtig kunstobject vinden wij. Ik kon hem kopen voor de helft van de prijs en je snapt dat ik toen de verleiding niet kon weerstaan. Wij waren tenslotte door deze Boeddha gekozen en niet andersom. Tja, deze moet wel verscheept worden en minimaal een vierkante meter inhoud. Dat bekent dat wij nog meer konden meenemen en dat hebben wij ook gedaan. Over drie maanden kun je het bewonderen op de geestweg. S'avonds ouderwets weer een biertje gedronken en veel herinneringen opgehaald ,over verleden, heden en toekomst gesproken. Hij moest naar Jaipur, heeft grond gekocht en gaat daar weer een hotel bouwen, die door een Italiaanse architect is ontworpen. Hij bouwt dit voor zijn zoon, die studeert in Lausanne Hotelmanagement en Hemant wil het hotel aan zijn zoon schenken als deze over drie jaar is afgestudeerd. Weer eens wat anders dan een bos bloemen ( hahahaha). Later op de avond kwam Mamta en zij vertelde dat er nog steeds een foto van mij ( de enige foto in het hele huis) hing. Deze was genomen toen wij, met vrienden, in een rivier aan het zwemmen waren. ik heb toen een foto van Mamta, haar zoon en de zoon van Raji, genomen. Ieder jaar kwam ik wel een paar keer ter sprake, omdat de mensen vaak naar de foto keken en vroegen waar dat was. Afscheid genomen met omhelzing en de woorden 'we meet again', don't know where and don't know when. Dit bracht bij mij wel enige beroering teweeg, juist omdat deze tekst heel erg verbonden is met mams en paps. De volgende ochtend vertrokken wij naar de volgende bestemming en toen ik aan de balie wilde betalen, keek mij met verbazing aan en vertelde mij dat wij de gasten van Mr.Periwal zijn en dat wij niets hoefde te betalen. Gisteravond had Hemant al gezegd dat dit is geen hotel voor jullie is, maar your home. Het bleek dat wij alleen wel het bier moesten afrekenen, hahahaha, dit heeft op mij nog altijd een vervreemdend effect. Misschien met de gevoeligheid voor alcoholische dranken, je krijgt het wel, maar het wordt ook ontkend. Op de rekening staat dan 'big coca cola of soms pot of tea. Onze privé chauffeur was keurig op tijd en de bagage in een prima luxe auto geladen. Met veel buigingen verlieten wij het hotel en met weemoed reden wij de oprijlaan af. Vreemd, dat het een oprijlaan heet en geen afrijlaan. Wel een oprit en afrit, maar dat is geen laan. Ik blijf mij soms over taal verbazen. Goed, weggaan is verdergaan, Dit verhaal ging wel veel over Hemant en mij, maar ik vind het leuk om je daar toch deelgenoot in te maken. Het heeft voor mij en nu ook voor Carla, een heel speciale betekenis en ik kan daar nog wel drie verhalen over schrijven. Dat doe ik maar niet! ! Op weg naar Jodhpur, maar daarover een volgende keer. So far so good, veel liefs van mij en Carla.