Wuivende palmen, dolfijnen en witte stranden
De zon is nog niet aan de kim verschenen en de natuur begint al te ontwaken en zijn werk te doen . Eerst het huilende geluid van de honden, daarna begint het blaffen, de kikkers beginnen te kwaken, de vogels starten hun ochtendgekwetter en tenslotte worden ook allerlei menselijke geluiden hoorbaar, het getoeter van de visman en het schurende geluid van de vrouwen die starten met het schoonvegen van hun huis. Iedere ochtend dezelfde kakofonie van geluiden en altijd in hetzelfde vaste stramien. Als de zon zijn knalrode gezicht laat zien en langzaam in geeltinten steeds verder aan de hemel verschijnt, dan trekt de natuur zich terug en dan overheersen de geluiden die door mensen worden geproduceerd. Wakker worden in het ritme van de natuur is fantastisch om de dag te beginnen. In dit ochtendgloren beginnen wij aan ons ontbijt en daarna onze dagelijkse zwemfestijn. Vandaag en morgen worden geen energieverslindende activiteiten meer ondernomen. Wij hebben wel onze dagelijkse brommertochtje gemaakt en hebben tocht met een bootje gemaakt op zoek naar dolfijnen. Helaas konden wij niet met de dolfijnen zwemmen, te ruwe zee en de vraag was of wij de dolfijnen wel te zien zouden krijgen. Wij gingen met een bootje, in de vorm van een haring, met 5 mensen aan iedere zijde en een groot groen zeil boven je hoofd als bescherming tegen de zon, die nu heftig aanwezig was. Eerst langs de kust varen, prachtig gezicht met hele mooie huizen en ook een gevangenis. Het grootste en mooiste huis van een Bollywood filmster ( zie foto's). Ook de oude statige vuurtoren stond prominent op de top van de heuvel. Altijd bijzonder om je te realiseren hoeveel schepen zich op het natuurlijk licht van vuur,nu elektrisch, hebben gericht om de veilige haven binnen te varen. Toen het bootje de open zee opzocht begon het speuren naar de dolfijnen en met een luide schreeuw worden de dolfijnen aangekondigd. Als hongerige leeuwen die zich op een prooi storten, kwamen van alle kanten dezelfde bootjes aangevaren om ook de dolfijnen te spotten. Op datzelfde moment verdwenen de dolfijnen, wat ik niet zo heel vreemd vond. Dit hele gebeuren herhaalde zich een paar maal, waar ieder bootje steeds probeerde om als eerste bij de dolfijnen te zijn. Het kreeg op deze manier meer weg van een kermisattractie, dan op rustige en respectvolle wijze de dolfijnen te benaderen. Toen wij op Zanzibar waren hebben wij gezien en ervaren hoe het anders kan. Rustig gaan liggen met de boot en wachten tot de dolfijnen naar je toe komen, nieuwsgierig als zij zijn komen zij dan naar je toe. Toen wel gezwommen, waarbij de dolfijnen onder je door zwommen en als je onder water met je snorkel naar ze keek, hoorde je dat kenmerkende gepiep van de dolfijnen. Dat wil ik nog een keer ervaren, vandaar dat iedere gelegenheid wordt aangegrepen waar een tocht naar dolfijnen wordt georganiseerd. Tja en soms valt dat tegen, hoewel de schoonheid van door het water klievende dolfijnen een prachtig gezicht blijft. Helaas, op de foto was de dolfijn halverwege zijn duik of kon ik nog net zijn start zien en vastleggen. Op video van Carla, met haar fotocamera gemaakt, is het wel goed te zien en ik probeer deze ook op reismee te zetten. Na dit tochtje zijn wij naar het strand gegaan en voor het eerst op de zonnebedjes aan het water gelegen en heerlijk gezwommen. Zwemmen in zee is 100 keer leuker dan in een zwembad. S' avonds zijn wij uit eten gegaan, een heel goed restaurant met franse keuken. Na 10 dagen vegetarisch eten ( ook kip/vis curry ), was het tijd voor een heerlijk stukje mals vlees. Ik besloot uiteindelijk om toch vis te nemen, want de vis, vers uit zee, smaakt hier geweldig. Carla heeft het vlees naar binnen gezogen, zo zacht en mals was het. In de autorit terug, wij rijden zelf niet in het donker, rijdt je door een heel andere wereld. Alles is verlicht, dit in verband met de komende kerstdagen en het blijft vreemd om regelmatig verlichte kerstbomen te zien. Morgen een rust en inpakdag en woensdag om 03.30 op om naar vliegveld te gaan. So far so good. Liefs Bert en Carla p.s. inmiddels in Udaipur aangekomen, verhaal volgt snel !!
Dwarrelende gedachten en gebeurtenissen
Toen de nacht de ochtend verwelkomde, werden wij gewekt door een oorverdovend en nieuw geluid.Snel sprong ik uit bed en ging het balkon op. Het regende en wel zo hard, dat het net leek of de zee zich boven ons bevond en zich met overgave op de aarde stortte. Terug naar bed en wat is het toch heerlijk om met het geluid van tikkende regen op het raam weer in slaap te vallen. Toen de ochtend zich weer in volle glorie aan ons toonde, regende het nog steeds. Het rode zandpad beneden was veranderd in een rivier en het zwembad was ineens veel groter, omdat het water over de randen stroomde. Hoewel de regen in heftigheid afnam, bleef het zachtjes nadruppelen.De volgende ochtend waren er weer blauwe plekken in de lucht, nog wel bewolking maar droog en de temperatuur maakt het altijd aangenaam ( 27 graden). Besloten om weer te gaan brommeren. In de fotoserie neem ik jullie mee via de beelden, van ochtend tot avond. Wij worden altijd begroet door onze buurman, de havik. Hij cirkelt altijd boven ons, als wij aan het ontbijten zijn. Daarna naar het zwembad voor de dagelijkse oefeningen en afkoeling. Eerst nog even ons buurmeisje begroeten, wij met 'hello' en zij zwaait altijd met haar kleine handjes, die zo slap aan haar pols, waardoor ze er ieder moment vanaf kunnen waaien. Mooie stip vandaag op voorhoofd en wij wijzen ernaar. Zij kijkt ons verbaast aan, omdat zij niet begrijpt wat wij bedoelen. Zwaaiend gaan wij naar het zwembad. Carla doet haar oefeningen en trekt baantjes en ik doe daar van harte aan mee. Aan het eind van de serie oefeningen mag ik altijd om haar heen hangen. Benen om haar middel, armen om haar net en rustend op haar schouder, wangen tegen elkaar en dat gaat zij voorzichtig en heel zacht wiegend met mij lopen. Soms overvalt mij een enorm golvend gevoel wat zich vooral in de buikstreek kenbaar maakt. Zachtjes fluiter ik in Carla's oor dat ik mijn moeder zo mis. Komt zeker door al dat water en het klassieke baarmoeder verhaal ( hahaha). Mijn paps mis ik ook, anders en op andere momenten. Soms zou ik willen weten wat hij weet en wist van bepaalde gebeurtenissen of soms gaan mijn glijden mijn gedachten vanzelf, zonder aanleiding,naar mams en paps. Gelukkig belde Esther mij en dat doet mij altijd heel erg goed. Ook die meiden mis ik, maar dat is meer een verlangen om ze weer te zien. Vaak zeg ik, even naar huis, iedereen zien en dan weer verder reizen. Goed, wij gingen brommeren. Het rode zand was nog modderig en dat stelde eisen aan stuurmanskunst. Eenmaal op het asfalt gaat alles weer als vanouds. Al zwervend over onbekende wegen met onbekende bestemming reden wij door velden en dorpjes. Uiteindelijk kwamen op bij Baga beach uit en hebben daar gelucht. Hier trok een meisje met een gouden kruisje in haar nek mijn aandacht. Zij was duidelijk de wereld aan het verkennen, wat nu nog betekende dat zij alles wat zij tegenkwam, steentjes, papiertjes, bloemetjes en andere verdwaalde spullen aan een onderzoek onderwierp. Wij zaten op een plek waar de rivier de zee ontmoet en in de monding van de rivier waren vissers bezig zich voor te bereiden op een nieuwe vangst op zee. Ik hou van deze plekken, veel te zien en te horen van dagelijkse leven hier. Later zijn wij nog naar Candolim Beach gegaan. Op zoek naar een leuk guesthouse voor Carl straks. Hij gaat in Januari en februari een rondreis maken in India, Goa is een plek waar hij ook zal vertoeven. Weer thuisgekomen eerst happy hour en hapje eten. Genieten van de zonsondergang en zwermen vogelsdie hun nachtverblijf weer opzoeken. De huilende wolven hebben ook hun bijdrage aan het grote genieten .Inmiddels wel de kabel voor laptop gekregen en zowaar hij doet het. Alleen de internet verbinding via telefoonverbinding lukt niet. Schrijven doe ik weer s' avonds aan tafel en Carla zit dan op ligbank boek te lezen of zij verdwijnt al spoedig in dromenland. So far so good en ik hoop dat jullie met ons mee genieten, wat dat doen wij.
Huilende honden, statige gebouwen en kletterend water
Opeens, zonder aanwijzing of signaal beginnen de honden in de omgeving eerst te blaffen en later gaat dat over in een golf van huilende wolfgeluiden. Dan ineens stopt het en is het rustig, dit spektakel wordt ieder avond, vlak voor de duisternis invalt, herhaald. Vanochtend werden wij door onze persoonlijke chauffeur opgehaald, 08.00 uur was afspraak en gelukkig was hij er om 08.45. Niemand houdt zich hier aan afgesproken tijden en als je dat eenmaal weet is het ook geen probleem meer. Je gaat gewoon je eigen gang en als je er niet bent , wacht de ander en die vindt dat ook de normaalste zaak. Wij gaan 'ouwe bende' bezichtigen in old Goa en daarna naar de één na grootste waterval van India. In het oude Goa staan alleen nog een aantal kerken overeind en verder zijn de oude Portugese huizen allemaal verdwenen. Tot 1960 was Goa een Portugese enclave en is daarvoor door zowel Engelsen als Portugezen bezet geweest. Dit is uit de VOC tijd en uiteraard hebben de Nederlanders ook hun sporen achter gelaten. De gebouwen, opgenomen in werelds erfgoedlijst, staan in oude glorie te pronken, zoals de meeste gebouwen in India worden deze slecht onderhouden. Zelf de nieuwere Portugese huizen uit de dertiger jaren zijn prachtig van architectuur, maar ook deze staan er vaak verwaarloost bij. Na bezichtiging gingen wij met chauffeur nog even de markt op, hij wilde een jurkje kopen voor zijn kleine meid. Bij een museum hield hij stil en vroeg of wij naar binnen wilden. Wat is er te zien?? Wassen beelden die de geschiedenis van de wereld aangegeven, een soort madame Tussauds. Wij naar binnen en wij hebben vooral veel lol gehad om de verschillende uitbeeldingen, ik heb er een paar opgenomen in fotoserie. Vooral het laatste avondmaal was een geweldige verbeelding, mooi door zijn lelijkheid. Wij gingen snel weer verder, op naar de waterval. Onderweg reden wij door glooiend landschap, met in de verte een aantal hoge bergen. Ook met de auto rijden blijft een groot avontuur, op smalle tweebaansweg is het heel normaal dat iemand passeert en dat de auto links en rechts wat uitwijken zodat ze met zijn drieën naast elkaar komen te rijden. Ook hier slalom je om de brommers, koeien en voetgangers en alles gaat in redelijke harmonie. Weinig korte lontjes hier, wel het recht van de doordouwer. In een dorpje moesten wij overstappen in een 4wheel, die ons in een jungle tocht en door rivieren en zeer modderige wegen naar de waterval zou brengen. Wij waren niet de enigen die dit gingen doen, wij waren in gezelschap van onze Russische kameraden. De tocht was spectaculair en uiteraard kwam een gevoel van heimwee naar Afrika. Carla had zich goed voorbereid en had verschillende kussen, voor rug en bilpartij, meegenomen. Het is lastig voor haar, je ziet de mensen soms wat meewarrig kijken, zo van nou zeg moet dan nu zo'n jonge meid, kan die niet gewoon gaanzitten. Nee helaas, dat kan dus niet en wij moeten deze blikken maar accepteren. Gelukkig ging het goed en was Carla ook trots dat zij in ieder geval het gehobbel en gestuiter op het slecht begaanbare pad had overleefd. De waterval was leuk om te zien, niet echt spectaculair.Het schijnt in het regenseizoen wel een enorm spektakel te zijn en wordt zelfs afgesloten vanwege de grote hoeveelheid water die naar beneden komt. Wel genoten van de apen, sommige de wangen volgestouwd met cashewnoten, die zij van toeristen hebben gekregen, ondanks het nadrukkelijke verzoek om dat niet te doen. Ook de spinnen waren prachtig om te zien, hangend in een web van zeker 1 meter doorsnede, wachten zij op hun prooi. Teruggekomen weer overgestapt in onze eigen comfortabele auto. Nog even de markt op om groenten te kopen, sperziebonen, bloemkool, paprika, wortel , uien en aardappels voor de prijs van 140 rupees en dat is ongeveer 2.30 euro. Alles vers met een heerlijke smaak. Smullen dus weer !! Ik ga zo koken, kip met kerriesaus en uiteraard een heerlijke groenten mix. Toetje wordt verse mango. So far so good, liefs van ons 'beidjes'
No Problem, no worries
No problem, zei de vrouw op zeer innemende wijze. Ik vroeg haar of ik een adapter voor mijn computer kon bestellen. Over twee dagen heeft u hem, vertelde zij mij op zelfverzekerde toon. Toen ik na drie dagen nog niets gehoord had, belde ik haar opnieuw. No worries, het komt zeker morgen!! Al met al duurde dit een week en eindelijk heb ik mijn adapter. You see, I told you we can do it!! Uiteindelijk ben ik wel heel blij dat ik mijn laptopje weer kan gebruiken. Ik vind het plezierig om aan het eind van de dag c.q. dagen op mijn gemak een verhaal te schrijven. Ik heb minder inspiratie als ik in zo'n zweethok zit met een fan boven mijn hoofd, die mij steeds het gevoel geeft dat een helikopter aan het opstijgen is. Laat ik beginnen bij het begin en je onze belevenissen met je delen.Inmiddels zijn er vaste patronen in ons bestaan in Goa. De ochtenden beginnen nog steeds sluimerig en worden gevolgd door het schelle getoeter van de visman. Dan kijk ik van het balkon naar beneden en zie mannen en vrouwen hun werkzaamheden oppakken. Ik ben voortal geïmponeerd door de wijze waarop de vrouwen zich in hun kleurrijke kleding voortbewegen. Zij zweven, lichtvoetig, het bovenlijf stil en ogen die de wereld verkennen en weten wat er te koop is. Het is een prachtig gezicht, zo gracieus en elegant kunnen lopen over de zanderige wegen en paden. Het kaste systeem is nog steeds bepalend voor dit land, er duizenden lagen en verschillen tussen de verschillende kastes, met bijbehorende gewoonten en gedrag. Mensen uit de laagste kaste ( de onaanraakbaren) leven veelal op straat of platteland, onder dekzeil en met vaak het hele gezin. Nog altijd schrijnend om te zien en ik heb met zekere schroom, van afstand, een paar foto's van gemaakt. Iedere dag wordt je hier heen en weer geslingerd door de beelden die op je netvlies verschijnen. Lachwekkend, onroerend en vaak confronterend. Vooral op onze brommer tochtjes genieten, verbazen en irriteren wij ons. Gelukkig voeren genieten en verbazen de hoofdtoon. Ik zou willen dat ik ook de geuren aan jullie zou kunnen sturen, het land ruikt naar allerlei oliën en specerijen. De frisse ochtenden gaan langzaam over in klamme avonden. Het zilte van de zee is ook steeds aanwezig. In de foto's heb ik een serie beelden geplaatst die in beelden weergeven wat wij regelmatig op ons netvlies krijgen. Uiteraard veel mensen, hoewel de natuur ook zijn werk doet. Met respect en aandacht maak ik meestal contact en dan is het meestal prima als ik een foto maak. Brommeren is skiën op asfalt, je slalomt om koeien, honden, kippen, mensen en andere vervoermiddelen. Met name de koeien zijn steeds een uitdaging, ga ik er links, rechts langs, blijft de koe staan of komt hij plotseling in beweging. Koeien zijn hier een heilig dier, wordt zeer gerespecteerd en altijd met rust gelaten. Vooral de kleintjes zijn wispelturig en moeten nog oefenen om zich op het asfalt staande te houden. Meestal blijven zij op het midden van de weg staan, zodat iedereen er langs kan. Het blijven echter koeien, hoe heilig ze ook zijn, dom zijn ze ook. Ik ben inmiddels een volleerd `toeteraar`, als je iemand passeert toeter je eerst en ga er dan aan voorbij. Je begrijpt dat dit op drukke plekken een kakofonie aan geluid is. Bij thuiskomst vanavond was ons hondje verdwenen. Altijd als wij gaan zwemmen komt die kleine ( 4 weken jong) kwispelend naar ons toe en moeder, zwaar van de moedermelk, kijkt op afstand of het goed gaat. Bij navraag is het de gewoonte als een hond jongen heeft en ben je geïnteresseerd, dan neem je het hondje gewoon mee. Helaas miste moeders die kleine en blaffend en huilen als een wolf zocht zij haar kind. Ik heb nog wel verteld, dat die kleine niet terugkomt, maar volgens mij verstond zijn geen Nederlands. Zij bleef zoeken en met een weeïg gevoel gingen wij beiden naar boven en bleven een tijd stil voor ons uit zitten staren. De komende dagen gaan wij naar Old Goa voor cultuur en naar grote waterval voor de natuur. Daarover een volgende keer . So far so good en liefs van ons 'beidjes'
India blijft India
De ochtend begint sluimerig, ingetogen en stil. De ibissen en kraaien verlaten hun nachtverblijven en als zij opvliegen wordt de lucht een zwart-witte deken. Ook de kleinere vogels beginnen te kwetteren en ineens begint de natuur tot leven te komen. Eekhoorns dwarrelen langs de bomen en de haviken zweven door de lucht op zoek naar hun eerste lekkere hapje. Tijdens ons ontbijt op het dakterras genieten wij van het ontwaken van de natuur. Luid grommend wordt de Royal Enfield gestart en met het geluid van een opstijgende DC-3 verdwijnt hij langzaam in de verte. Helaas moet ik de Enfield inruilen voor een brommertje, nou ja een scooter met een brede en veel zachtere zit en waar ook nog voorop de boodschappen meegenomen kunnen worden. Carla baalde van haar ongemak, maar zo is het beter. Uiteindelijk is het veel leuker om met z'n tweetjes op pad te gaan en met deze scooter lukt dat uitstekend. De dag begint na het ontbijt met zwemmen, dan koffie drinken, lui liggen lezen, lunchen, boodschappen doen, omgeving verkennen en altijd afsluiten met een happy-hour op het dakterras. Inmiddels weer helemaal opgenomen in de geuren en kleuren van India. India blijft toch echt India, er is een economische booming, maar in het dagelijks leven veranderd er weinig. Nog steeds heel veel menen, drukte, lawaai, rommel en chaos. Carla vroeg waarom ik toch weer naar India wilde en wat ik met dat land heb. In tegenstelling met andere landen is India volstrekt onberekenbaar, onvoorspelbaar en vol met verassingen. Niets gaat zoals je wilt dat het gaat en ook al heb je de regie, toch stelt het hoge eisen aan je improvisatie en tolerantie. Daarbij de prachtige mensen, de geur en kleur die het land heeft en ik ben weer helemaal IN India. Het is zo anders dan anders en daarom zo intrigerend. Vandaag richting van het strand gereden, kijken hoe het er daar uitziet. Wat opvalt is dat er veel mensen op het strand zijn, een mengeling van Indiërs, toeristen en ouwe hippies. Het is er heel gemoedelijk, hoewel ook hier de Russen de sfeer in negatieve zin kunnen beïnvloeden. Er komen hier veel russen naartoe en in de toeristische gebieden worden zij bij internet cafés en eetgelegenheden in hun eigen taal op de aanplakborden naar binnen gelokt. Dit is voor mij een geheel nieuw fenomeen. De stranden zijn breed en vooral heel lang, altijd liggen er schepen voor de kust, wachten tot zij de haven binnen mogen om het land in hun toenemende behoeften te voorzien. Op de weg terug naar ons plekje kwamen wij langs een school waar kinderen bezig waren met een generale repetitie voor een groot festijn. Heerlijk om daar deelgenoot van te zijn en uiteraard kon de camera zijn werk weer doen. Het zal moeilijk worden om een selectie te maken. Ook onderweg steeds tot verbeelding sprekende taferelen en er is zoveel schoonheid in dit land dat ik mijzelf moet toespreken om niet om de 100 meter te stoppen, omdat ik weer een prachtig beeld aan mijn blikveld zie verschijnen. Tegen de avond weer terug thuis in ons huis en toen begon het zachtjes te regenen. De regen gaf het water van het zwembad kippenvel, grappig om te zien. Toen voorbereidingen voor eten, koken en toen het weer droog was, heerlijk gegeten onder een prachtige sterrenhemel, nog steeds in T-shirt en korte broek. So far so good en to volgende verhaal. Liefs Bert en Carla
Van vrieskou naar zomerhitte
Als een adelaar die in glijvlucht op zijn prooi afgaat, zo landden wij in Dubai in een grote zandbak. Ik zit ouderwets weer te schrijven in een broeihok, waar het zweet weer lang mijn rug glijdt. De adapter voor stroom van de laptop ligt nog in Dubai in het hotel. Waar wij nu zijn is geen kabel voor een Asus te vinden en schrijf ik weer op deze wijze de verhalen. Hopelijk krijg ik over een paar dagen ( dat is wat de Indiërs mij vertellen en dan weet je het nooit, hierover later). In Dubai hebben wij een korte stop gemaakt, vlogen om 15.20 naar Bombay, dus even nog Dubai e.o. bezoeken. Een beeldende impressie is bij foto's geplaatst. Het doel was de ruim 800 meter hoge toren van Dubai, dit werd een teleurstelling omdat je dan een aantal dagen van te voren moet reserveren en dat had ik niet gedaan. Moesten het doen met omhoog kijken en een stijve nek krijgen om de top van het gebouw te zien. Verder naar het strand gegaan en uiteraard even naar de Mall met skibaan en ice rink. Een zeldzaam vervreemde ervaring en niet goed voor je eigen balans. Gelukkig kwamen wij net uit de vrieskou, maar het blijft een vervreemdend effect hebben. In Bombay aangekomen wachtte ons een grote verassing, de bagage van Carla was niet aangekomen en ik wist uit eerdere ervaringen wat ons te wachten stond. Een hele batterij aan mensen die in hiërarchie elkaar opvolgen in belangrijkheid. Allemaal te woord staan en uiteraard veel heel veel formulieren invullen. Toen de drukte in tijdens de avondspits, hahha hoezo spits in Nederland. Hier duwt iedereen elkaar opzij en het recht van de sterkste heerst. Het gevolg is dat iedereen dan stilstaat en niet voor elkaar weg wil gaan, het luide getoeter en de doordringende geuren blijven je dan gezelschap houden. Het NO PROBLEM was er weer en ik wist dat dat nu juist het probleem zal zijn. Volgende dag zou bagage gebracht worden en jullie vermoeden het al, inderdaad geen bagage. Eerdere ervaring doemden als grijze misflarden door mijn hoofd en gelukkig wist ik ' hou zelf de regie en laat het niet aan anderen over'. Later bleek de bagage wel op vliegveld te zijn en de vraag was waar wilt u het heen gebracht hebben. Nergens!!, wij komen het zelf halen, al koste dat ons 1 uur heen, 1 uur voor alle formaliteiten en 1 uur terug. Moesten vlucht halen naar Goa, ook dat was uiteraard no probleem en na veel omzwervingen kwamen wij nog net op tijd op het domestic vliegveld aan. Welcome to India ipv de gate to India te bezoeken, wat ons plan was. Met een opmerkelijk harde landing kwamen wij in Goa aan er daar stond onze chauffeur met bordje met onze namen te wachten. Appartement is prachtig en wij hebben de eerste dag luierend doorgebracht. Beetje zwemmen en rondtoeren op de motor. Helaas is dit voor Carla geen succes en zal ik ( met liefde) een alternatief gaan zoeken. Daar horen jullie in het volgende verhaal wel meer over. Voor nu het gaat goed met ons en wij genieten volop, ondanks of juist dankzij die totaal verschillende gebruiken en gewoonten hier in India. Carla heeft nog wel de neiging om zich druk te maken als wij om twee uur een afspraak hebben en diegene om 3 uur arriveert. Het is nu lachen en als je dit weet dan is er NO Problem!!. So far so good liefs bert en Carla